Σάββατο, Απριλίου 19, 2014
Unknown
Αδελφοί μου Χριστιανοί
Εντυπωσιάζει πολλές φορές και προβάλλεται το ερώτημα διατί αποδίδεται τόσο μεγάλη σημασία στο γεγονός της Ανάστασης και όχι μόνο,κατά την χαρμόσυνη περίοδο του Πάσχα,αλλά κι όλο τον ενιαύσιο λειτουργικό χρόνο;Μάλιστα πρέπει να είναι γνωστό στους Χριστιανούς,οτι Πάσχα επιτελούμε και τις 52 Κυριακές του χρόνου με τον ίδιο χαρμόσυνο χαρακτήρα.
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό συναρτάται με ενα μεγάλο σημαντικό γεγονός,που έχει άμεση σχέση με τον άνθρωπο και που λειτουργεί καταλυτικά στη ζωή του.Τούτο είναι το γεγονός του θανάτου που έχει ως προπομπό τη φθορά.Και μπροστά στο φάσμα της φθοράς και του θανάτου ο άνθρωπος υπόκειται εκών-άκων στην αδυσώπητη δύναμη του.Και είναι η φθορά και ο θάνατος διαρκή μας έγνοια.
Φοβόμαστε και αγωνιούμε,συνειδητά ή ασυνείδητα κάθε στιγμή της ζωής μας μήπως η προϊούσα φθορά του ψυχοσωματικού είναι μας,με τις ποικίλες εκφάνσεις της μας καταβάλει ή μήπως,θάττον ή βράδιον,ο θάνατος μας επισκεφθεί.Αυτή την ανησυχία δεν προδίδουν,άλλωστε,οι ευχές μας <<Χρόνια πολλά>> που ευκαίρως ακαίρως χρησιμοποιούμε ,<<καλό ταξίδι>> και άλλες ευχές;Στο βάθος η έννοια όλων αυτών των συναφών εκφράσεων δηλώνουν τη φοβία της <<ημέρας εκείνης>> που είναι βέβαια,αλλά και άγνωστος σαν το κλέφτη τη νύχτα.
Τούτο ακριβώς το πλέγμα της παράδοσής μας στη φθορά και της σύζευξης μας με το θάνατο,που αδυσώπητα μας συνταράσσει,έρχεται η Εκκλησία της Αναστάσεως,που έχουμε τη τιμή να ανήκουμε και θεολογικά και εκκλησιολογικά αλλά και ανθρωπολογικά,όχι μόνο,να το διασκεδάσει αλλά και να το καταργήσει.Η διαχρονικότητα της εορτής της Ανάστασης,μέσα στη ζωή της Εκκλησίας μας θεραπεύει την αναγκαιότητα του ανθρώπου δια την απαλλαγή από τη φθορά και το θάνατο και να εμποτίσει τον άνθρωπο με την ελπίδα της Ανάστασης.Δι'αυτό και το δικό μας Πάσχα δεν είναι σκέτη διάβαση ή πέρασμα από μια δουλεία στην ελευθερία,όπως το Ιουδαϊκόν Πάσχα,αλλά η Ανάσταση του Χριστού χαρακτηρίζεται <<Πάσχα αφθαρσίας>> και πολύ δικαιολογημένα,μελωδούμε,τραγουδάμε πια το θάνατο δια το γεγονός,οτι ο Χριστός μας <<θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος>>.Έτσι αποβαίνει καθημερινή γιορτή,διότι γιορτάζουμε <<του θανάτου την νέκρωσιν και Άδου την καθαίρεσιν>>.
Συνεπώς η απαρέγκλιτη πίστη μας στη νίκη Του Αναστάντος Χριστού κατά της φθοράς και του θανάτου,αποβαίνει απελευθέρωση παντελής από το το φόβο που συνθλίβει την ανθρώπινη ύπαρξή μας και σε τελευταία ανάλυση η μνήμη του θανάτου δια τους Χριστιανούς αποβαίνει και σημαίνει μνήμη Αναστάσεως,δηλαδή,την οριστική έκβαση του θανάτου στην Ανάσταση του Χριστού.Έτσι δικαιολογείται η εκφαντορική πεποίθηση του Απ.Παύλου,ο οποίος βροντοφωνεί με απόλυτη πεποίθηση <<έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος>> ( Α' Κορινθ. 15-16).
Το <<τετέλεσται>> που ανεφώνησε ο Κύριος την Μ. Παρασκυεή μετέωρος επί του Σταυρού,ως αντικαταστάτης όλων μας,υποδηλώνει την λήξιν και την Τελείωσιν της Αποστολής Του και του έργου της σωτηρίας.Όμως αυτή η,όντως, Μεγάλη Παρασκευή, υπήρξε η ημέρα κατά την οποία επί του Σταυρού,ως επί άλλης Τραπέζης υπεγράφη δια Ερυθράς μελάνης της υπέρτατης θυσίας Του,η Ληξιαρχική Πράξις ΘΑΝΑΤΟΥ του ΘΑΝΑΤΟΥ, οριστικώς και αμετακλητως. Δικαιωματικά,πλέον,της Εκκλησίας τα θρέμματα,οι Χριστιανοί,διαχρονικά,έκτοτε.μετά του Ιερού Χρυσοστόμου βροντοφωνούμε <<Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος>>.
Ας ευχηθούμε αδελφοί,τούτο το Πάσχα να είναι Πάσχα εξαναστάσεως από την αμαρτία η οποία αποκόπτει τη ζωτική-οντολογική σχέση του Ανθρώπου με το Θεό και αυτό είναι η αιώνια κόλαση.Αυτό,δηλαδή, που έπαθαν οι πρωτόπλαστοι δια της παρακοής,οι οποίοι πάραυτα απέθαναν ψυχικά και όχι βιολογικά.Του Χριστού μας ο θάνατος ήταν απλά σωματικός και όχι ψυχικός,διότι ο Χριστός ήτο ο μόνος αναμάρτητος.Εμείς χρήζομεν- έχουμε ανάγκη διπλής Ανάστασης και ψυχικής και σωματικής διότι και στα δυο προξενήσαμε θάνατο και στη ψυχή και στο σώμα.Η Ανάσταση της ψυχής προσφέρεται από τώρα με τη μετάνοια και την επιστροφή στο Χριστό.Αυτό που απομένει είναι,το έλασσον,η Ανάσταση του σώματος.Το μείζον είναι η απαλλαγή εκ της αμαρτίας <<πολύ γαρ μείζον αμαρτιών απαλλαγήναι,ή σώμα ιδείν εκ της αμαρτίας>>,παρατηρεί ο Ιερός Χρυσόστομος,αφού Ανέστη Χριστός.
Είθε το εφετεινόν Πάσχα να αποβή Πάσχα διπλής εξανάστασης.
Άρα,λοιπόν, οι προϋποθέσεις και τα προαπαιτούμενα υπάρχουν,δια την εξάλειψη του φόβου,της φθοράς και του θανάτου.
Ανέστη Χριστός εκ νεκρών!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β'
Εντυπωσιάζει πολλές φορές και προβάλλεται το ερώτημα διατί αποδίδεται τόσο μεγάλη σημασία στο γεγονός της Ανάστασης και όχι μόνο,κατά την χαρμόσυνη περίοδο του Πάσχα,αλλά κι όλο τον ενιαύσιο λειτουργικό χρόνο;Μάλιστα πρέπει να είναι γνωστό στους Χριστιανούς,οτι Πάσχα επιτελούμε και τις 52 Κυριακές του χρόνου με τον ίδιο χαρμόσυνο χαρακτήρα.
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό συναρτάται με ενα μεγάλο σημαντικό γεγονός,που έχει άμεση σχέση με τον άνθρωπο και που λειτουργεί καταλυτικά στη ζωή του.Τούτο είναι το γεγονός του θανάτου που έχει ως προπομπό τη φθορά.Και μπροστά στο φάσμα της φθοράς και του θανάτου ο άνθρωπος υπόκειται εκών-άκων στην αδυσώπητη δύναμη του.Και είναι η φθορά και ο θάνατος διαρκή μας έγνοια.
Φοβόμαστε και αγωνιούμε,συνειδητά ή ασυνείδητα κάθε στιγμή της ζωής μας μήπως η προϊούσα φθορά του ψυχοσωματικού είναι μας,με τις ποικίλες εκφάνσεις της μας καταβάλει ή μήπως,θάττον ή βράδιον,ο θάνατος μας επισκεφθεί.Αυτή την ανησυχία δεν προδίδουν,άλλωστε,οι ευχές μας <<Χρόνια πολλά>> που ευκαίρως ακαίρως χρησιμοποιούμε ,<<καλό ταξίδι>> και άλλες ευχές;Στο βάθος η έννοια όλων αυτών των συναφών εκφράσεων δηλώνουν τη φοβία της <<ημέρας εκείνης>> που είναι βέβαια,αλλά και άγνωστος σαν το κλέφτη τη νύχτα.
Τούτο ακριβώς το πλέγμα της παράδοσής μας στη φθορά και της σύζευξης μας με το θάνατο,που αδυσώπητα μας συνταράσσει,έρχεται η Εκκλησία της Αναστάσεως,που έχουμε τη τιμή να ανήκουμε και θεολογικά και εκκλησιολογικά αλλά και ανθρωπολογικά,όχι μόνο,να το διασκεδάσει αλλά και να το καταργήσει.Η διαχρονικότητα της εορτής της Ανάστασης,μέσα στη ζωή της Εκκλησίας μας θεραπεύει την αναγκαιότητα του ανθρώπου δια την απαλλαγή από τη φθορά και το θάνατο και να εμποτίσει τον άνθρωπο με την ελπίδα της Ανάστασης.Δι'αυτό και το δικό μας Πάσχα δεν είναι σκέτη διάβαση ή πέρασμα από μια δουλεία στην ελευθερία,όπως το Ιουδαϊκόν Πάσχα,αλλά η Ανάσταση του Χριστού χαρακτηρίζεται <<Πάσχα αφθαρσίας>> και πολύ δικαιολογημένα,μελωδούμε,τραγουδάμε πια το θάνατο δια το γεγονός,οτι ο Χριστός μας <<θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος>>.Έτσι αποβαίνει καθημερινή γιορτή,διότι γιορτάζουμε <<του θανάτου την νέκρωσιν και Άδου την καθαίρεσιν>>.
Συνεπώς η απαρέγκλιτη πίστη μας στη νίκη Του Αναστάντος Χριστού κατά της φθοράς και του θανάτου,αποβαίνει απελευθέρωση παντελής από το το φόβο που συνθλίβει την ανθρώπινη ύπαρξή μας και σε τελευταία ανάλυση η μνήμη του θανάτου δια τους Χριστιανούς αποβαίνει και σημαίνει μνήμη Αναστάσεως,δηλαδή,την οριστική έκβαση του θανάτου στην Ανάσταση του Χριστού.Έτσι δικαιολογείται η εκφαντορική πεποίθηση του Απ.Παύλου,ο οποίος βροντοφωνεί με απόλυτη πεποίθηση <<έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος>> ( Α' Κορινθ. 15-16).
Το <<τετέλεσται>> που ανεφώνησε ο Κύριος την Μ. Παρασκυεή μετέωρος επί του Σταυρού,ως αντικαταστάτης όλων μας,υποδηλώνει την λήξιν και την Τελείωσιν της Αποστολής Του και του έργου της σωτηρίας.Όμως αυτή η,όντως, Μεγάλη Παρασκευή, υπήρξε η ημέρα κατά την οποία επί του Σταυρού,ως επί άλλης Τραπέζης υπεγράφη δια Ερυθράς μελάνης της υπέρτατης θυσίας Του,η Ληξιαρχική Πράξις ΘΑΝΑΤΟΥ του ΘΑΝΑΤΟΥ, οριστικώς και αμετακλητως. Δικαιωματικά,πλέον,της Εκκλησίας τα θρέμματα,οι Χριστιανοί,διαχρονικά,έκτοτε.μετά του Ιερού Χρυσοστόμου βροντοφωνούμε <<Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος>>.
Ας ευχηθούμε αδελφοί,τούτο το Πάσχα να είναι Πάσχα εξαναστάσεως από την αμαρτία η οποία αποκόπτει τη ζωτική-οντολογική σχέση του Ανθρώπου με το Θεό και αυτό είναι η αιώνια κόλαση.Αυτό,δηλαδή, που έπαθαν οι πρωτόπλαστοι δια της παρακοής,οι οποίοι πάραυτα απέθαναν ψυχικά και όχι βιολογικά.Του Χριστού μας ο θάνατος ήταν απλά σωματικός και όχι ψυχικός,διότι ο Χριστός ήτο ο μόνος αναμάρτητος.Εμείς χρήζομεν- έχουμε ανάγκη διπλής Ανάστασης και ψυχικής και σωματικής διότι και στα δυο προξενήσαμε θάνατο και στη ψυχή και στο σώμα.Η Ανάσταση της ψυχής προσφέρεται από τώρα με τη μετάνοια και την επιστροφή στο Χριστό.Αυτό που απομένει είναι,το έλασσον,η Ανάσταση του σώματος.Το μείζον είναι η απαλλαγή εκ της αμαρτίας <<πολύ γαρ μείζον αμαρτιών απαλλαγήναι,ή σώμα ιδείν εκ της αμαρτίας>>,παρατηρεί ο Ιερός Χρυσόστομος,αφού Ανέστη Χριστός.
Είθε το εφετεινόν Πάσχα να αποβή Πάσχα διπλής εξανάστασης.
Άρα,λοιπόν, οι προϋποθέσεις και τα προαπαιτούμενα υπάρχουν,δια την εξάλειψη του φόβου,της φθοράς και του θανάτου.
Ανέστη Χριστός εκ νεκρών!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β'
Posted in
.jpg)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου